سنجش رابطه ی دینداری و نگرش به طلاق(در بین کارمندان متأهل دانشگاه های دولتی شهر قم)

خانواده مهمترین نهاد اجتماعی در جوامع انسانی است که تکوین و پرورش شخصیت افراد در آن شکل می گیرد. علی رغم جایگاه مهم خانواده و زندگی زناشویی، داده های آماری حکایت از افزایش روزمره ی فروپاشی این پیوند انسانی دارد. شکی نیست که نگرش مذهبی می تواند در ارتباط زناشویی موثر باشد، زیرا مذهب شامل رهنمودهایی برای زندگی و ارائه دهنده ی سامانه ی باورها و ارزش ها است که این ویژگی ها می توانند زندگی زناشویی را متأثر سازند. بنابراین باتوجه به افزایش روزافزون آمار طلاق در ایران و به طور خاص در قم، و نیز با توجه به تأثیر دین بر زندگی خانوادگی، درصدد آن برآمدیم تا رابطه ی دینداری با نگرش زوجین به طلاق را در بین کارمندان دانشگاه های دولتی شهر قم، مورد بررسی قرار دهیم. از روش پیمایش جهت جمع آوری داده ها استفاده شد. نمونه 160 نفر از کارمندان دانشگاه های دولتی بوده اند که با روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی بین کارمندان توزیع شده است. مهم ترین نتایج تحقیق حاکی از آن است که متغیرهای مستقل اصلی، با متغیر وابسته(نگرش به طلاق) رابطه ی معنادار دارند؛ به این صورت که با افزایش میزان دینداری و نیز با بالارفتن سطح کارکرد خانواده، نگرش به مطلوبیت طلاق در سطح پایین تر و با قوت یافتن گرایش های دینی، نگرش به مطلوبیت طلاق در سطح بالاتر قرار می گیرد. در بین متغیرهای زمینه ای، متغیر گرایش های دینی با مدت اقامت در قم رابطه ی معنادار و مستقیم و با متغیر میزان تحصیلات رابطه ی معنادار دارد. همچنین متغیر نگرش به طلاق از بین متغیرهای زمینه ای، با متغیر میزان درآمد رابطه ی معنادار و مستقیم دارد. در مجموع، نتایج نشان می دهد متغیرهای مستقل اصلی تحقیق تقریباً 27 درصد از واریانس نگرش به طلاق را تبین می کنند. از بین متغیرهای مستقل، متغیر میزان دینداری و از بین ابعاد متغیر میزان دینداری، بعد پیامدی بیشترین تأثیر را روی متغیر وابسته داشته است، به طوری که بعد پیامدی به تنهایی، حدوداً 25 درصد از واریانس نگرش به طلاق را تبیین می کنند.